Wierzę w przemianę Janusza Palikota

Rozmowa z Andrzejem Rozenkiem, rzecznikiem prasowym Klubu Parlamentarnego Ruchu Palikota.

Niemal wyciągnęliśmy pana z łóżka. Spędza Pan z dziećmi zimowe ferie na Sądecczyźnie?

Tak, bo to wspaniała, gościnna ziemia, gdzie jest mnóstwo fenomenalnych ludzi, a ja szczególnie upodobałem sobie Stasia Pasonia, do którego staram się przyjeżdżać, kiedy mam tylko wolną chwilę.

To pachnie koalicją, kiedy poseł Ruchu Palikowa przyjeżdża do byłego posła PSL. Co to znaczy?

To znaczy, że się bardzo szanujemy. Uważam Staszka za swojego przyjaciela od wielu lat zanim zacząłem zajmować się polityką. Staszek mógłby być w każdej partii, a do koalicji nam daleko, bo warszawski PSL jakoś rozmija się z postulatami Ruchu Palikota.

Politykiem Ruchu, który odwiedził Nowy Sącz przed Panem był Janusz Palikot, blisko rok temu. Trochę zazgrzytało między nami, bo zapytałem go przed spotkaniem z wyborcami: „Panie Januszu nie obawia się Pan, bo to tradycyjny elektorat, ludzie pobożni”. A Palikot poszedł na spotkanie, został przyjęty owacją i powiedział, że media kłamią, bo dziennikarz straszył, że go tu rozszarpią.

To była taka metafora. Przecież z naszego punktu widzenia to faktycznie trudny teren, wpływy Kościoła i partii prawicowych są potężne. Ale to nie znaczy, że to jest teren przegrany czy skazany na zapomnienie. Wręcz przeciwnie, dostrzegam tu wielu mądrych ludzi, z którymi będziemy współpracować. Myślę, że najbliższych wyborach samorządowych Ruch Palikota osiągnie tu znaczący sukces.

Jakby Pan uzasadnił ludziom w regionie, gdzie statystycznie największy procent chodzi do kościoła, że w Sejmie należy zdjąć krzyż?

Przede wszystkim powiedziałbym, że nie jesteśmy partią oszołomów, która chce walczyć z religią. Nasze gesty wobec krzyża w sali plenarnej nie są wymierzone w ludzi wierzących, ani w Kościół. One mają na celu przestrzeganie konstytucji. Tam jest wyraźnie napisane, że Kościół i państwo żyją w autonomii, a skoro tak, to nie wolno symboli religijnych wieszać w instytucjach państwowych i na odwrót.

Pan to ładnie ujął, ale w bezpośrednim odbiorze mówi się, że „Palikot walczy z Kościołem”.

Nie sądzę, aby to było odbierane tak, że Palikot jest wrogiem Kościoła. My mówimy w sposób otwarty o rzeczach, o których ludzie bali się dotychczas pomyśleć. I to może budzić pewien niepokój, ale proszę mi wierzyć, nie mamy złych zamiarów. Wręcz przeciwnie, jeśli trwa dyskusja czy Telewizja Trwam powinna dostań koncesję cyfrową, to my odpowiadamy, że tak, bo w demokracji jest miejsce na różnorodność. To nie jest – dla zasady – walka z Kościołem. Kościół pełnił i pełni ważną rolę w Polsce i nie ma w tym nic złego.

W którymś z kościołów w naszym regionie zapowiedziano, że kto głosował na Ruch Palikota, ten musi się z tego wyspowiadać.

I to jest najlepszy dowód, że w Kościele, jak i w każdym innym fragmencie życia społecznego, zdarzają się ludzie, którzy nie powinni się zajmować tym, czym się zajmują. Ksiądz, który szerzy z ambony nienawiść, nie nadaje się na księdza. Powinien zostać komentatorem walk bokserskich, gdzie jest więcej agresji i tam mógłby dawać upust swoim złym emocjom. A rolą kapłana jest raczej mówić i rzeczach dobrych.

Rozumiem jednak, że Ruch Palikota musi mieć jakąś specjalną ofertę dla takich regionów jak Sądecczyzna, bo inaczej ciężko wam będzie zdobyć tu satysfakcjonujący wynik.

Nie sądzę, aby była tu potrzeba specjalna oferta, bo to nie jest specjalny region. Może tu ludzie więcej pracują niż gdzie indziej, bo mają trudniejsze warunki naturalne. Tu ludzie bardzo szanują pracę i myślę, że z biegiem czasu zauważą, że Ruch Palikota również bardzo szanuje pracę, stara się ludziom pomagać. Staramy się pomagać małym i średnim przedsiębiorcom, ale też ludziom wykluczonym i to chyba jest nasza karta przetargowa, która będzie najistotniejsza.

A spotyka Pan tu ludzi, którzy oficjalnie nie przyznają się, że głosowali na Ruch Palikota, ale na ucho przyznają Panu rację?

Zdarza się i to są miłe rozmowy, bo czasami ktoś mnie łapie za rękaw i mówi: panie pośle głosowałem na was. To jest przesympatyczne, szczególnie, że są to bardzo mądrzy ludzie – środowisko nauczycielskie, lekarskie. To zaszczyt, że tacy ludzie oddali na nas głos. Szkoda, że nie udało się zdobyć mandatu, ale z tego co liczyłem, niewiele nam zabrakło.

Bo nazwiska waszych kandydatów niewiele komukolwiek mówiły. Ale nikomu nie znany kandydat Ruchu Palikota, pan Bandyk, zdobył o sto głosów więcej niż Kazimierz Sas, doświadczony parlamentarzysta z SLD.

Cały Ruch Palikota jest oparty na założeniu, by na pierwszych i dalszych miejscach znajdowali się ludzie, którzy dotychczas nie byli w parlamencie. Ludzie w pewnym sensie w polityce zieloni, ale z drugiej strony nie skażeni polityką. Nie skażeni tym, co na Wiejskiej jest najgorsze – oderwaniem od rzeczywistości.

Ale przez to muszą się teraz dłużej uczyć pracy w Sejmie.

I tak, i nie. Moi koledzy i koleżanki z klubu to najczęściej mali i średni przedsiębiorcy, którzy wszystko, czego się dorobili zawdzięczają własnej ciężkiej pracy. I oni najlepiej rozumieją, jak łatwo jest popsuć prawo i zaszkodzić ludziom przedsiębiorczym. Oni nie żyli z bycia działaczem partyjnym. Jeśli prześledzić życiorysy wielu starszych posłów, to taki człowiek od studiów działał aż wydziałał sobie mandat na Wiejskiej. I co taki poseł wie o pracy? Moim zdaniem niewiele. On wie, jak się działa w partii, ale o zarabianiu pieniędzy wie mało.

A co Pan wie o zarabianiu pieniędzy?

Przez 16 lat byłem dziennikarzem. To jest ciężki kawałek chleba. Na pewno pan potwierdzi. Więc chyba coś wiem o zarabianiu pieniędzy.

Pan jeszcze miesiąc przed wyborami był na liście SLD.

Tak, ale poprosiłem o wykreślenie mnie z listy. Partia, która rezygnuje z takich kandydatur jak profesor Jan Widacki, jak Włodzimierz Czarzasty, jak Sergiusz Najar to jest dziwna partia. A ja nie chciałem być na liście dziwnej partii, która nie rozumie, czym jest polityka. Poprosiłem zatem o skreślenie, a wówczas zadzwonił Janusz Palikot i zaproponował start z jego listy.

Nie miał Pan żadnych wątpliwości?

Żadnych. Śledzę karierę Janusza Palikota od początku i bardzo podoba mi się przemiana, jaką przeszedł. Ona jest według mnie absolutnie prawdziwa. Ten człowiek z typowego polityka PO, czyli oderwanego od rzeczywistości, zmienił się w polityka dostrzegającego problemy. On się musiał z nimi zetknąć jeżdżąc po Polsce. Janusz Palikot w kampanii wyborczej odbył blisko 500 spotkań. Widział biedę, niedoinwestowanie regionów, widział w jak katastrofalnym stanie są polskie drogi i kolej. To są problemy, których politycy PO nie dostrzegają zza szyb swoich limuzyn.


Fot.: WMOL

Powrót na kierownicze stanowisko w policji Jak wygląda diagnoza autyzmu u dorosłych?